Tο Μέλλον της Εργασίας: Δωρεάν Σνακ, Καμία Παροχή και Αναζήτηση της Επόμενης Δουλειάς από το Κρεβάτι σου

Διαβάζοντας άρθρα με θέμα τους millennials, τις περισσότερες φορές συναντάς κείμενα που αντιμετωπίζουν τους εκπρόσωπους της συγκεκριμένης γενιάς σαν κοινωνικούς εξωγήινους που καβαλάνε hoverboards και μιλούν στις παλαιότερες γενιές με emoji. Ένα πρόσφατο άρθρο των New York Times που είχε ως βασικό θέμα το ειδησεογραφικό site Mic καθώς και έναν τύπο που είπε ψέματα σχετικά με έναν νεκρό του φίλο ώστε να πάει να χτίσει ένα δεντρόσπιτο, μάζεψε τα στερεότυπα της προαναφερθείσας γενιάς σε μία πρόταση: «Νομίζουν ότι ο κόσμος τους οφείλει κάτι, έχουν μια τάση να μοιράζονται υπερβολικά πολλά μέσω social media, ενώ η ειλικρίνειά τους ανά στιγμές ακροβατεί στα όρια της πλήρους απειθαρχίας». Τα παραπάνω, βέβαια, είναι συμπεράσματα και θέσεις τα οποία έχουμε ξανακούσει πολλές φορές. Ο ιδεαλισμός μας, η εγωπάθειά μας, η αυτοπεποίθηση που κανείς δεν ξέρει πώς αποκτήσαμε, η πλήρης απουσία ουσιαστικής γνώσης για τον κόσμο.

Στο «παραμύθι» της γενιάς μας, το πράγματα κυλούν με γνωστό τρόπο: εμφανιζόμαστε μπροστά σε «κανονικούς» ενήλικες και με κάπως άτσαλο και άγαρμπο τρόπο απαιτούμε τα βραβεία κοινωνικής συμμετοχής μας, ρίχνοντας στο τραπέζι τσιτάτα περί κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά εντέλει αποτυγχάνοντας εντυπωσιακά σε όλα λόγω τις δικής μας ανικανότητας. Στο ατέλειωτο sitcom της ζωής, είμαστε οι περίεργοι γείτονες, παραδείγματα προς αποφυγή.